قدر هدف مشترکی که ما را گرد هم آورده بدانیم و این باهم بودن را از دست ندهیم

Tiraxturchiاختصاصی؛ گردش هر چند کوتاه در صفحات فضای مجازی شاید ما را به این نوشته ها و تیترهای مشابه آن می رساند؛
باختیم و چرا باختیم و مسئولیت این باخت با کیست و اصلا چرا همیشه آخر فصل ها می بازیم؟
بگذارید کمی دقیق تر به موضوع بنگریم:
بازیکن نداریم، مدیریت نداریم، پول نداریم، هوادارنما داریم، اتحاد نداریم و ....
ولی آیا همه موضوع این است!؟
به راستی خیر. تیراختورسازی آزربایجان در طی فصل هایی که به لیگ برتر آمده، دو سال تمام در رده های بالای جدول ایستاده است، فصل قبل آسیایی شده است، این فصل به احتمال بسیاز زیاد آسیایی خواهیم شد در کنار این موضوع اگر نخواهیم عوامل خارج از مستطیل سبز را در نظر بگیریم، باید قبل از آن که بخواهیم مقصریابی کنیم، باید بپذیریم که تیممان هنوز برای ماندن در بالای جدول خیلی «جوان» است، هنوز حرفه ای نشده ایم. باید بپذیریم که تجربه ی خرید بازیکن قفل گشا برای دقایق حساس بازی و روزهای سخت را نداریم. باید بپذیریم که هنوز هوادارانمان یاد نگرفته اند روزهای آخر فصل به جای تزریق احساسات خود به بازیکنان و کادرفنی، تشویق و روحیه دادن را جایگزین کنند.اگر می بینیم تیم هایی مانند سپاهان همیشه در روزهای آخر نتیجه بهتر می گیرند، دلیلش بسیار روشن است: برنامه ریزی ، برنامه ریزی و باز هم برنامه ریزی.
از روز اول لیگ، باید همه ی عوامل باشگاه، هواداران، بازیکنان و کادر مدیریت برای رسیدن به یک هدف مشترک همکاری کنند. از یاد نبریم که برای پیروزی به میدان برویم و شجاعانه بازی کردن را بیاموزیم.
بگذریم از این که در دو بازی اخیر لیگ، هم استقلال و هم سپاهان، یازده نفره دفاع کردند و ما روی اشتباهاتمان، روی گل نزدمان و روی ضد حملات گل خوردیم. بگذریم از فشار مضاعف بازی های آسیایی روی بازیکنان و باختی که دیروز مقابل الشباب داشتیم بگذریم از کارشکنی های فدارسیونی در برنامه ریزی های فشرده بازی هایمان.
«بسیار گفته ایم که «هوادار واقعی در روزهای سخت شناخته می شود.» باز هم می گوییم هوادار واقعی در روزهای سخت باید خودش را نشان دهد و از تیم حمایت کند البته تاکید می کنم هوادار واقعی از شکست های تیمش نیز ناراحت و عصبانی می شود، چون برای هوادار در استادیوم البته چیز زیبایی فراهم نشده است، بازرسی های حتی توهین آمیز آن هم چند باره، عدم وجود خدمات کافی در استادیوم و مشکلات بزرگی که همه حاضرین در استادیوم از آن واقفند و البته همگی حق دارند قبل از شروع بازی احساساتی شده باشند.
تنها زمانی که هدف بزرگی نظیر بودن در کنار هم، اتحاد برای هدف مشترک و یا سربلندی آزربایجان مطرح می شود، شاید تنها نقطه امیدی باشد که همه ی ما را یکجا گرد هم می آورد.
قدرش را بدانیم و آن را از دست ندهیم.»