یادداشت ویژه : عبور از پیرمرد خط قرمز تراختوری ها

دایی؟ کریم باقری، رسول خطیبی، ابراهیم زاده، فرکی و . . . نام های که هر کدامشان در کنار هم می توانند هر تیمی را به وسوسه بیندازند اما آیا تراختوری به این اسم ها می تواند همان اعتمادی را داشته باشد که امروز به تونی دارد تا سکان تیم خود را با خیال راحت به او بسپارد؟ همه این اسم ها در مقابل تونی دوست داشتنی ما تراختوری ها واقعا چیزی کم دارند که نمی توان آن احساس را توصیف کرد، تونی ما چیز دیگریست ولی چرا اینقدر از جان و دل پیرمرد را دوست داریم واقعا چرا این پیرمرد در قلب و روح ما با وجودی که تنها یکسال است که او در کنارمان است و از شناخت اش می گذرد وابسته شده ایم و چرا به او اینقدر به او احساس نزدیکی داریم و او را می پرستیم، واقعا چرا دوست داریم سکان تراختور محبوبمان همیشه در دستان پیرمرد پرتغالی باشد؟ مگر هر هوادار متعصب فوتبالی آرزو ندارد سکان تیم محبوب اش در دستان کسی باشد که همچون او عشق به تیم محبوب اش را درک کند و مگر غیر از این است که تراختوری می خواست کسی را در کنار محوطه فنی تراکتور ببیند که همچون ما نود دقیقه بر روی سکوها که از جان و دل برایش سنگ تمام می گذاریم سنگ تمام بگذارد؟ مگر تراختوری نمی خواست مدیریت تراختور اش در دستان کسی باشد که همچون او وقتی ابراهیمی یا کیانی اشتباه می کند با مشت به زمین بکوبد تا حرص اش خالی شود؟ مگر این پیرمرد آن مربی نیست که دوست داریم برای همیشه داشته باشیم؟ همان مربی که بر سرمان منت نمی گذارد و زمین و زمان را برای عدم نتیجه گیری تیم به باد انتقاد نمی گیرد. تراختوری خیلی خوب فرق تونی را با خیلی های دیگر خوب می داند، آن صحنه را هنوز از یادمان نرفته وقتی تونی دراز کش بر روی زمین برای اشتباه ابراهیمی چون بچه ای یک ساله بر زمین مشت می کوفت، هنوز یادمان نرفته آه از نهادمان در رفت وقتی دیدیم پیرمرد در رشت بخاطر حرص خوردن پایش لیز خورد و روی زمین هنوز یادمان نرفته پیرمرد هیچوقت تراختور را به حاشیه نبرده، نه به خاطر بی پولی و نه بخاطر غر زدن برای سرمای تبریز و یا حتی بی بازیکنی.
بله، دایی! کریم باقری، رسول خطیبی همگی افتخارات آذربایجان هستند، همگی آنها از گوشت و پوست و استخوان ما هستند اما آیا واقعا تونی رنگ و بوی خودمان را نمی دهد. تونی در حال دویدن به سمت دهنوی در بازی برابر فولاد همه ما را به فکر فرو برد که چرا پیرمرد اعتبار اش را اینگونه دست آویز این و آن می کند؟ آیا به غیر از این است که او واقعا به روح و عشق بی پایان هوادار تراختور به تراختور ایمان آورده و درک کرده این عشق بین هوادار و تراختور عشقی بی حد و حصر و بی مرز است کهآنچنان و را وادار کرد که بر سر دهنوی فریاد بزند و از او بخواهد تا با درک و بینش بالا بازی کند، همان کاری که شاید اگر ما هم بجای او بودیم انجام می دادیم، اما خیلی خوب می دانیم که او بهتر از هر کسی این موضوع را درک می کند که تراختور یعنی چه. تونی را دوست داریم چون او همچون ماست، او مربی است که همچون ما که بر روی سکوها برای تراکتور گلو پاره می کنیم در کنار محوطه فنی با همان انرژی برای تراکتور گلو پاره می کند و این مگر چیز کمی است؟ آیا سراغ دارید یکبار کمالوند محبوب، همچون تونی برای تراختور اینقدر حرص خورده باشد؟ مقام سومی با تونی در فصل کنونی بیش از نائب قهرمانی آقای Xبرایمان لذت بخش است چون وقتی می بینیم سکان تراختور در دستان کسی است که یک تراختوری تمام عیار است و معنای تراکتور را درک می کند. بارها و بار ها تونی در رسانه ها و مصاحبه های اش از اظهار نظر در مورد مدیریت و مسایل فنی و مصاحبه های برخورد حرفه ای داشته ولی وقتی پای هوادار باشد او پا را به میان می گذارد و از هوادار تراکتور همچون تراختوری دفاع می کند و بارها و بارها از عشق خود به هواداران تراکتور حرف زده و خود را منت دار این عشق دانسته و آیا این مگر چیز کمی است که می خواستیم داشته باشیم. باورش نباید برای تراختوری سخت باشد، این همان کسی است که دوست داشتیم سکان تراختورمان را به او بسپاریم و راحت باشیم که سکان تیممان در دستان کسی است که همچون ما به تراکتور عشق می ورزد، حالا اگر او را از دست بدهیم آیا کسی را سراغ دارید بجای او پیشنهاد دهید؟ کلاهمان را قاضی کنیم، تونی آن پیرمری است که دوست داریم باز دوباره و دوباره او را کنار محوطه فنیمان ببینیم و این همان چیزی است که تراختوری می خواهد برای فصل بعد داشته باشد. تونی همان روحی است که تراختوری دوست داشت در روح تراختور اش دمیده شود، پس به پاس همین احترام متقابل به پیرمرد هست که تا آخر پای او و تراختورمان ایستاده ایم و بدانند و آگاه باشند برای فصل بعد تراختوری عبور از تونی را خط قرمز خود می داند و آقای رئیس باید به این موضوع آگاه باشد.